Charlotte was tegenstrijdig: heel vrolijk en heel dramatisch.

Charlotte was 12,5 jaar oud toen ze stierf, en zal dat voor altijd blijven. Ze werd het slachtoffer van haar onverantwoord gedrag op de sporen. Haar moeder, Carla, vertelt haar verhaal.

Charlotte stond kleurrijk in het leven. Haar moeder is Belgisch en haar vader Colombiaans. Ze sprak vier talen en hoewel ze in België woonde, droeg ze de Latijns-Amerikaanse zon in zich. Ze had de ziel van een vrije vogel: altijd en overal op zoek naar avontuur.

Charlotte hield van mooie dingen. Ze wilde graag grafisch ontwerper of kunstenaar worden. Die creatieve ziel had ze in alle waarschijnlijkheid geërfd van haar even artistieke ouders. Aan haar bureautje zat ze dag en nacht te tekenen - met opgetrokken knieën, haar handen vol potlood en een helderblauwe blik die ergens anders ronddwaalde.
 

Charlotte wou vrij blijven. Ze was gek op vlinders en verzamelde die ook. Haar mama beschouwt haar constante zoektocht naar vrijheid als één van de oorzaken van haar ongeluk. Haar jeugdige overmoed won het van haar gezond verstand. 
 

Charlotte liet vaak briefjes achter. Ze pende lieve woorden en krabbels neer en liet die in alle hoekjes en gaatjes van het huis liggen, in de hoop dat ze haar mama’s dagen zouden opfleuren.
 

Notenleer is voor iedereen een noodzakelijk kwaad, maar voor Charlotte was het een regelrechte ramp. Het boeide haar gewoonweg niet, ze leerde liever zichzelf dingen aan. Ze luisterde naar een liedje en begon piano te spelen. Met vallen en opstaan, tot ze de hele melodie kon naspelen.

Rusteloze honden kon ze bedaren en doen omrollen met een korte draai van haar vinger. Maar paarden zag ze het allerliefst. Die liefde vertaalde ze naar haar kunst - op een dag vond haar mama een minutieus afgewerkt vilten paardje op haar bureau.